W późniejszym okresie wprowadzono zbiorniki toroidalne (dostosowane do montażu we wnękach kół zapasowych samochodów). Później przeszła kolej na zbiorniki kompozytowe.
Są wśród nich zbiorniki do paintballowych markerów i aparatów oddechowych (typu IV z linerem z tworzywa sztucznego) oraz typu III (z aluminiowym linerem) do przechowywania sprężonego gazu ziemnego w samochodach zasilanych tym paliwem.
Właśnie na bazie zbiorników typu III zostały opracowane butle kompozytowe do przechowywania sprężonego wodoru. Jest on dość osobliwym gazem. Jego molekuły są najmniejsze wśród wszystkich znanych pierwiastków, co powoduje, że skuteczne jego przechowywanie w stanie gazowym jest dość trudne.
Atomy wodoru są tak małe, że przenikają przez większość materiałów. Dlatego liner w kompozytowym zbiorniku do przechowywania wodoru jest wykonany ze specjalnie obrabianego stopu aluminium, którego struktura krystaliczna jest ukształtowana w taki sposób by stworzyć skuteczną barierę dla przechowywanego wewnątrz medium.
Produkowane przez Worthington Industries (STAKO) zbiorniki wodorowe są wykorzystywane w pojazdach zasilanych z wykorzystaniem ogniw paliwowych, w których w wyniku reakcji wodoru z tlenem powstaje napięcie elektryczne służące do zasilania elektrycznych silników trakcyjnych.
Zbiorniki wodorowe są też często wykorzystywane do magazynowania tego paliwa oraz jego transportu np. w specjalnych butlowozach. STAKO pokazywało na tegorocznych targach GasShow 20-stopowy kontener do przewozu gazu ziemnego w postaci sprężonej.
O to w jaki sposób zbudowany jest zbiornik do przechowywania wodoru i czym odróżnia się od produkowanych od lat zbiorników CNG zapytaliśmy Stanisława Kubicza, głównego konstruktora kiedyś STAKO, dzisiaj Worthington Industries.
CNG-LNG.pl to portal, w którym piszemy o zastosowaniu paliw metanowych w różnych gałęziach gospodarki. Publikujemy najnowsze informacje, relacje z najważniejszych wydarzeń i patronujemy imprezom branżowym i konferencjom.